Parafia w Młodzieszynie erygowana została w końcu XIV lub na początku XV w., gdyż już w starych aktach czytamy: Joannes Dux Masoviae anno 1464 ecclesiam do novo construxit. Kolejne drewniane kościoły wznoszono w 1464 i w 1769 r. Wizytujący parafię w 1603 r. biskup poznański Wawrzyniec Goślicki zastał w Młodzieszynie drewniany kościół parafialny pw. św. Barbary i św. Leonarda, postawiony na miejscu kościoła zniszczonego wcześniej przez pożar, jeszcze nie poświęcony. Ziemię pod świątynię dał chłop z Młodzieszyna, Wawrzyniec Pełka. Jak stwierdził wizytator akt erekcyjny kościoła miał znajdować się w metryce książąt mazowieckich (in metricis ducum Masoviae), a zatem przynajmniej z XV w. świątynia była dość obszerna, gdyż mieściła cztery ołtarze. Kiedy podupadła, w 1769 r. biskup poznański, wielki kanclerz koronny Andrzej Młodziejowski (1768-1780) wzniósł nowy drewniany kościół. Ten przetrwał do 1875 r., kiedy to został wzniesiony kolejny, tym razem murowany, zburzony z kolei przez Niemców w 1939 r.

Obecna murowana świątynia, trzynawowa, została pobudowana w latach 1947-1951 według projektu arch. Włodzimierza Skolimowskiego. Kamień węgielny wmurował i po święcił 13 VI 1947 r. ks. Teodor Jesionowski, dziekan sochaczewski. Konsekracji nowej świątyni i poświęcenia dzwonu „Maryja” dokonał 5 VII 1953 r. kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski. W kościele znajdują się dwie kaplice z ołtarzami i obrazami: Miłosierdzia Bożego i Wieczerzy Pańskiej. W ołtarzu głównym umieszczona jest figura Matki Bożej Królowej Świata. Cennymi zabytkami są: krucyfiks z XVII w., pochodzący z Norymbergii i siedemnastowieczna monstrancja. Obok kościoła stoi stara dzwonnica, w czasie okupacji hitlerowskiej zamieniona na więzienie, w którym przetrzymywano i mordowano mieszkańców Młodzieszyna i okolic. W tym miejscu kaźni zginęło ok. trzydziestu Polaków. W latach sześćdziesiątych XX w., ze względu na rozmiary zniszczeń, budynek chciano zburzyć. Dzięki ówczesnemu proboszczowi, który upublicznił temat, dzwonnicę odbudowano. Umieszczono na niej tablicę pamiątkową, wybito wejście od strony szosy i udostępniono do zwiedzania.
Opracował: ks. kan. dr Paweł Staniszewski
https://diecezja.lowicz.pl/parafia/narodzenia-najswietszej-maryi-panny-w-mlodzieszynie/

Ciekawostki z historii i życia Parafii Młodzieszyn możemy przeczytać w książce napisanej przez Jarosława Duplickiego, naszego parafianina, ministranta i lektora, pasjonata, który dużo swojego wolnego czasu poświęcił na rozmowy z różnymi ludźmi, spędził wiele godzin w archiwach, przeszukiwał księgi parafialne, aby zdobyć cenne informacje do swojej książki, którą zatytuował: „Parafia Młodzieszyn. Historia mojego kościoła”. I chociaż nie ma wykształcenia historycznego, a jego praca nie jest monografią, to warto zapoznać się z jej treścią, w której każdy na pewno znajdzie wiele cennych, nieznanych mu wcześniej informacji o historii i życiu naszej parafii. Książka dostępna jest w Gminnej Bibliotece Publicznej w Młodzieszynie i jej filii w Kamionie.

Matka Boża Jazłowiecka
Ta, która niesie pomoc i nadzieję – jest figura jest przy głównym wejściu do kościoła. 

Nazywano Ją „Wygnanką z Jazłowca”, gdyż podczas II wojny światowej siostry niepokalanki zmuszone były przewieźć rzeźbę Matki Bożej Jazłowieckiej do Polski, by czuwała nad ojczyzną, niosąc pomoc i nadzieję.

Z pracowni rzymskiego rzeźbiarza
Do Jazłowca, małego miasteczka na Podolu, we wrześniu 1862 roku przybyła bł. Matka Marcelina Darowska, przełożona Zgromadzenia Sióstr Niepokalanek. Zgromadzenie otrzymało tam dwa zamki z przeznaczeniem założenia szkoły dla dziewcząt. Po dwóch latach gruntownego remontu, siostry otworzyły tam pierwszą bezpłatną szkołę żeńską – podstawową, a później także średnią – do której uczęszczały dziewczynki z okolicznych wsi.

Siostry wciąż prowadziły remont i doskonaliły teren wokół zamku. Matka Marcelina zapragnęła, by zgromadzenie miało swoją patronkę, dlatego zamówiła u Oskara Sosnowskiego, znanego rzeźbiarza z Rzymu, figurę Matki Bożej, która później zyskała tytuł Matki Bożej Jazłowieckiej. Figura została poświęcona w 1883 roku przez abp Zygmunta Szczęsnego Felińskiego. Za wstawiennictwem Matki Bożej Jazłowieckiej wielu ludzi zaczęło doznawać wielu łask i cudów.
Matka Boża Jazłowiecka była także orędowniczką dla żołnierzy – pod koniec I wojny światowej, 14 Pułk Ułanów po zwycięskiej bitwie w 1919 roku, przybył pod figurę Matki Bożej dziękując za zwycięstwo. Przyjęli wtedy nazwę 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich, a Jej wizerunek umieścili na sztandarze pułkowym. W 1920 roku sztandar ten udekorował srebrnym Krzyżem Virtuti Militari sam marszałek Józef Piłsudski.

Uroczysta koronacja
9 lipca 1939 roku odbyła się uroczysta koronacja figury, której w imieniu papieża Piusa XII dokonał ówczesny Prymas Polski, kard. August Hlond. Było to historyczne wydarzenie, bowiem od poświęcenia figury nie minęło nawet 50 lat! Świadczyło to o wielkim kulcie, jakim cieszyła się Matka Boża Jazłowiecka.
W dwa miesiące po koronacji figury wybuchła II wojna światowa. Przez pewien czas klasztor sióstr służył jako schronienie dla Polaków, niedługo potem siostry wygnano a klasztor ograbiono i zdewastowano.

Z Jazłowca do Szymanowa
Siostry były zmuszone opuścić Jazłowiec. Na miejscu została siostra Marianna od Pani Jazłowieckiej Petronela Bundziak, która miała za zadanie sprowadzić figurę Matki Bożej do Polski. Dzięki niej, po prawie dwóch miesiącach podróży, figura została umieszczona w tymczasowej kaplicy w Szymanowie. Tam miała czuwać nad Ojczyzną, by nieść pomoc i nadzieję.

Pierwsza kaplica klasztorna mieściła się na parterze pałacu, jednak z biegiem lat nie wystarczała na potrzeby sióstr oraz pielgrzymów, tak więc siostry podjęły decyzję o budowie oddzielnej kaplicy, która rozpoczęła się w 1999 roku, a zakończyła 31 lipca 2002 roku.
W 2002 roku biskup łowicki Alojzy Orszulik formalnie wydał dekret, w którym nowo wybudowany przyklasztorny kościół pw. Matki Bożej Jazłowieckiej w Szymanowie ustanowił jako „Sanktuarium ku czci Matki Bożej Niepokalanej zwanej Panią Jazłowiecką”.

Zatopiona w modlitwie Pani Jazłowiecka
Rzeźba Pani Jazłowieckiej wykonana jest z białego kararyjskiego marmuru. Figura ma 170 cm wysokości. Przedstawia Najświętszą Pannę zamyśloną, skupioną, zatopioną w modlitwie, adorujacą Boga w swym sercu.

Dziś w Jazłowcu w diecezji lwowskiej mieści się Dom Rekolekcyjny bł. Marceliny Darowskiej, a w jednej części skrzydła – sanatorium.